คอมพิวเตอร์เก่าที่หลาย ๆ ท่านไม่อยากจะใช้ ยังมีอีกหลายคนที่อยากจะใช้ ไม่จำเป็นต้องครบชุด แม้จะเป็นแค่ชิ้นส่วน ขอเพียงแค่ใช้ได้ หลายผู้ให้และหลายผู้รับครับกับโครงการที่ช่วยเพิ่มโอกาสในการเข้าถึงเทคโนโลยี และลดความไม่เท่าเทียมกันของคนในสังคมให้ลดน้อยลง จริง ๆ แล้วโครงการนี้เกิดจากความบังเอิญทั้งสิ้น เมื่อปลายปี 51 ผมไปร่วมงานรำลึก 4 ปีสึนามิ ได้พูดคุยกับพี่หนูหริ่ง ประธานมูลนิธิกระจกเงา สหายรุ่นพี่ที่ไม่ค่อยได้เจอตัวตนกันจริง ๆ จะเจอกันเมื่อมีงานอาสาสมัครที่ใจเราตรงกัน นอกเหนือจากนั้นคงเจอกันบนโลกออนไลน์ วันนั้นเป็นงานที่มูลนิธิสยามกัมมาจลเป็นแม่งาน มีช่วงหนึ่งหลักเลิกกิจกรรมทางการ เราได้พูดคุยกันทราบว่าทางธนาคารมีเครื่องคอมพิวเตอร์เก่าที่จะปลดระวางจำนวนมาก ก็ปิ๊งไอเดียเรื่องการบริจาคคอมขึ้นมา
จริง ๆ เรื่องนี้ทางกระจกเงาเขาก็ทำอยู่แล้วในโครงการคอมพิวเตอร์เพื่อน้อง ผมเองก็นึกถึงเพื่อนที่เคยบวชด้วยกันที่อุบล เขาเป็นผู้อำนวยการโรงเรียนประถมเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ครั้นมีโอกาสได้พบปะก็เลยพูดคุยถึงเรื่องคอมพิวเตอร์ ก็ได้ทราบว่าทางโรงเรียนยังขาดแคลนเรื่องนี้อยู่ และภายหลังก็ได้ทราบเพิ่มเติมว่าโรงเรียนขนาดเล็กในอำเภอห่างไกลส่วนใหญ่ยังไม่ค่อยมีเครื่องคอมพิวเตอร์เพียงพอต่อการสอนนักเรียน หรือบางแห่งไม่มีสำหรับนักเรียนเลย
ครั้งพูดกันเมื่อตอนปีใหม่ ก็ไม่ได้ติดต่อกันหลายเดือนจนกระทั่งท่านผอ.โทรมาว่าแจ้งข่าวว่าได้เดินเรื่องเตรียมการ เตรียมห้องต่าง ๆ ไว้พร้อมแล้ว แต่ทางผมนี่ซิที่ยังติดต่อมูลนิธิไม่ได้เลย นึกถึงเสียงที่แสดงถึงความตั้งใจปนดีใจทางโทรศัพท์แล้วผมก็อดกังวลไม่ได้ ว่าเราไปให้ความหวังเขาไว้แล้วตอนนี้จะหาเครื่องไม่ได้ หลายครั้งเหมือนกันที่ผิดหวังจากคำรับปากว่าจะได้เครื่อง แต่ก็ยังมีอีกหลายครั้งกว่าที่เราได้เครื่องมาจริง ๆ ผมตัดสินใจเขียนเรื่องบริจาคคอมนี้ลงเว็บบอร์ดของกลุ่มศิษย์เก่าสารสนเทศราชมงคล และส่งอีเมล์ถึงเพื่อน ๆ ตลอดจนรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกัน ทำให้เราเริ่มได้รับการตอบรับกลับมา ผมเริ่มไปรับเครื่องจากที่ต่าง ๆ และให้ลูกศิษย์และรุ่นน้องที่ราชมงคลธัญบุรี(คลองหก) ช่วยกันซ่อมประกอบ จนกระทั่งเราสามารถนำเครื่องคอมพิวเตอร์จำนวน 13 เครื่องไปส่งมอบให้กับโรงเรียนบ้านดงบังโนนจานเสาเล้า ต.ดงบัง อ.ลืออำนาจ จ.อำนาจเจริญ ได้สำเร็จเป็นที่แรก
กิจกรรมการนำคอมพิวเตอร์ไปส่งมอบในครั้งแรกของเรานั้น ได้ฝึกพวกเราหลายอย่าง บ่อยครั้งที่ผมนึกถึงคำสอนของหลวงพ่อชาที่ว่า "เมื่อมีปัญหา เราจะมีปัญญาขึ้นทุกครั้ง" คำสอนนี้ติดอยู่ในใจผมเสมอเวลาที่ผมรู้สึกท้อแท้ เรื่องทำดีนี้ทำยาก เพราะมันต้องเสียสละ ต้องอดทน มันขัดกับกิเลสภายในที่รักสบาย
ผมเองเป็นคนหนึ่งที่คิดว่าเราน่าจะแบ่งปันเมื่อเรามีโอกาส คงไม่ต้องรอให้ยิ่งใหญ่หรือร่ำรวยหรอก น้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ มีค่าเสมอเมื่อมันอยู่ถูกที่ เมื่อเราให้ถูกคน คอมพิวเตอร์ที่พวกเราส่งไปก็เหมือนกันแหละ หลายท่านที่อ่านเว็บนี้อยู่ก็คงจะไม่ใช้แล้วถ้าเห็นสเปก จริงคอมพิวเตอร์ที่เราส่งไปมีหลากหลายตั้งแต่ ร้อยกว่า ๆ เมกะเฮิร์ต จนถึง 1 GHz แรมสูงสุดอยู่ที่ 512 MB และฮาร์ดดิสก์ความจุระหว่าง 2-40 GB หลายท่านเห็นเลขฮาร์ดดิสก์ต่ำแค่ 2 อาจจะเกิดคำถามว่าใช้ได้หรือ ถูกครับ ถ้าน้อยเราก็ใส่เข้าไปสองตัวต่อเครื่อง เพื่อให้มันพอที่จะติดตั้งอูบันตูได้
** เพิ่มเติม ปัจจุบันเราส่งเครื่องสเปก แรม 1GB HDD 20GB ใช้ Zorin OS และไปเดินระบบเครือข่ายต่ออินเทอร์เน็ตให้ด้วย
จากการพูดคุยและการทำกิจกรรมทำให้เราได้พบข้อเท็จจริงเพิ่มเติมบ้าง ในเรื่องความสามารถในการดูแลเครื่องคอมพิวเตอร์ของทางโรงเรียน หลวงพ่อรูปหนึ่งเคยเล่าให้ผมฟังว่าท่านบริจาคเครื่องคอมใหม่ให้กับโรงเรียน พอกลับไปเยี่ยมโรงเรียนอีกครั้งเครื่องคอมนี้ปิดอยู่ไม่ได้ใช้ฝุ่นเกาะอยู่เลย เมื่ออ่านถึงตรงนี้หลายท่านคงพอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เราพบก็คือเรื่องความสามารถในดูแลทั้งด้านฮาร์ดแวร์และซอฟต์แวร์ของทางโรงเรียน เราแก้ไขปัญหานี้โดยการเข้าไปสอนเรื่องการซ่อมประกอบเครื่องเบื้องต้นให้กับ อาจารย์ที่จะเป็นผู้ดูแล รวมถึงเรื่องการติดตั้งเจ้า edubutu ซึ่งเป็นซอฟต์แวร์เพื่อการศึกษา แล้วก็บอกกับคุณครูผู้ดูแล 2 ข้อ ข้อแรกคือคอมพิวเตอร์พังยาก ข้อ 2 ถ้ามันมีปัญหาอะไรกับโปรแกรมแล้วทำไม่ได้ท่านก็ลงใหม่ตามแบบที่เราสอน เป็นอันจบพิธี เท่านี้ก็ช่วยให้เรามั่นใจขึ้นอีกเยอะว่าเครื่องคอมพิวเตอร์ที่บริจาคไปจะถูกใช้งานเป็นระยะเวลาพอสมควร
โครงการนี้ให้ประโยชน์กับหลายฝ่ายด้วยกัน ท่านผู้บริจาคก็ได้พื้นที่ว่างคืนมา ทั้งยังได้บุญและความสุขจากบุญนั้น น้อง ๆ นักศึกษาที่มาช่วยกันประกอบก็ได้ฝึกทักษะในการซ่อมประกอบเครื่อง ได้รู้จักซอฟต์แวร์ใหม่ๆ ได้รู้จักการทำกิจกรรม รู้จักเสียสละ ได้ประสบการณ์ และได้ไปเที่ยวอันเป็นผลพลอยได้ตามมา ส่วนทางโรงเรียนและเด็กนักเรียนก็ได้ประโยชน์ที่มีคอมพิวเตอร์ใช้เรียน หนังสือ ไม่แน่นะครับสักวันหนึ่งเราอาจเห็นเด็กนักเรียนจากโรงเรียนที่เราไปบริจาคไว้มาแข่งขันงานลีนุกซ์ระดับประเทศก็เป็นได้
สุดท้ายผมก็อยากเชิญชวนทุกท่านให้มาร่วมกันทำกิจกรรมนี้ครับ ผมอยากเห็นกิจกรรมแบบนี้เกิดขึ้นในทุกส่วนของประเทศไทย เรามีรอยยิ้มเล็ก ๆ อีกเยอะเลยเชียวครับ...
